Παυλοπούλου Μακρίνα

 

Συμμαθήτριες

 

η Ανδρομάχη

ένα κορίτσι γεμάτο σύγχρονες ανησυχίες

εξαναγκασμένες, ραμμένες από τα μίντια

η φουρτούνα της εφηβείας τα πήρε και τα σήκωσε

σε μια κραυγή βοήθειας, όνομα αλλάζει

λυπητερή η ιστορία της

εμπειρίες πλέον δικές της, κι ας μην τις ήθελε 

Θύμα είναι το καινούριο της όνομα

Πως είναι δυνατόν να ξεχάσει

Η μνήμη της χαραγμένη από πόνο και ενοχή 

 νηπενθής η πρώτη της ‘’αγάπη’’

αβοήθητη χωρίς φωνή

κι εγώ γράφω αυτό το ποίημα

ως κραυγή βοήθειας

ο χρόνος  πέρασε, ευτελές μυστικό το έγκλημα

Ποιο ήτανε το όνομα της; Κανείς δεν το θυμάται

 Ζήσαμε εμείς καλά και ο κλέφτης ατιμώρητος

 

 

Ο παντοκράτωρ

 

Ο ήλιος ,σύμβολο της ευημερίας

Η θεϊκή του φιγούρα, τα πάντα επιβλέπει

Η πορεία του συνοδεύει την ελπίδα

Χαμόγελο φέρνει η παρουσία του

μέσα  στο τέθριππο χαραγμένες συζητήσεις

υποσχέσεις και κουρασμένα σ’αγαπώ

ξεχασμένες από τους πρωτοπόρους τους

φυλαγμένες ανάμεσα στις φωτεινές αχτίδες

Μα πρόσεχε! Σου φαίνεται αθώος και άκακος θεός

Η σαγηνευτική μορφή του σε προσελκύει

τα τεχνάσματα τον κόσμο κυριεύουν

και ταυτόχρονα ασύστολα τον πληγώνουν

Ποιον έβλαψε η υπερβολική αγάπη;

Οι όρκοι τους τοίχους χτίζουν ανάμεσα στους ανθρώπους

Ακόμα κι αν πάντα αθετούνται

Ο ήλιος τους φυλάει και τη διαδρομή του συνεχίζει