Παυλοπούλου Μακρίνα
Συμμαθήτριες
η Ανδρομάχη
ένα κορίτσι γεμάτο σύγχρονες ανησυχίες
εξαναγκασμένες, ραμμένες από τα μίντια
η φουρτούνα της εφηβείας τα πήρε και τα σήκωσε
σε μια κραυγή βοήθειας, όνομα αλλάζει
λυπητερή η ιστορία της
εμπειρίες πλέον δικές της, κι ας μην τις ήθελε
Θύμα είναι το καινούριο της όνομα
Πως είναι δυνατόν να ξεχάσει
Η μνήμη της χαραγμένη από πόνο και ενοχή
νηπενθής η πρώτη της ‘’αγάπη’’
αβοήθητη χωρίς φωνή
κι εγώ γράφω αυτό το ποίημα
ως κραυγή βοήθειας
ο χρόνος πέρασε, ευτελές μυστικό το έγκλημα
Ποιο ήτανε το όνομα της; Κανείς δεν το θυμάται
Ζήσαμε εμείς καλά και ο κλέφτης ατιμώρητος
Ο παντοκράτωρ
Ο ήλιος ,σύμβολο της ευημερίας
Η θεϊκή του φιγούρα, τα πάντα επιβλέπει
Η πορεία του συνοδεύει την ελπίδα
Χαμόγελο φέρνει η παρουσία του
μέσα στο τέθριππο χαραγμένες συζητήσεις
υποσχέσεις και κουρασμένα σ’αγαπώ
ξεχασμένες από τους πρωτοπόρους τους
φυλαγμένες ανάμεσα στις φωτεινές αχτίδες
Μα πρόσεχε! Σου φαίνεται αθώος και άκακος θεός
Η σαγηνευτική μορφή του σε προσελκύει
τα τεχνάσματα τον κόσμο κυριεύουν
και ταυτόχρονα ασύστολα τον πληγώνουν
Ποιον έβλαψε η υπερβολική αγάπη;
Οι όρκοι τους τοίχους χτίζουν ανάμεσα στους ανθρώπους
Ακόμα κι αν πάντα αθετούνται
Ο ήλιος τους φυλάει και τη διαδρομή του συνεχίζει